Thursday, November 24, 2005

Un-Kissable

Ο Πλάτωνας με προσδιόρισε , μεταξύ άλλων, ως ζώον δίπουν και άπτερον.Χαριτολογώντας και αγγίζοντας τα όρια του ευχολόγιου διαφωνώ κάθετα και στα δύο. Ο Saramago στο Δοκίμιο περί Τυφλότητας μου φόρεσε τη μασκα της απώλειας , αφήνοντας με έρμαιο στο κατηφορικό μονοπάτι. Το οποίο πορεύομαι μόνος μου. Οπως θα έλεγε και ο Ρίλκε , όταν συλλογίζονται οι άνθρωποι δεν πρέπει να τους ενοχλούν , ίσως τους έρθει κάτι στο νου. Αυτό το αυθόρμητο μπλέ , δύναμη ανάμνησης μιας αρχικής κηλίδας ζωής και επιθυμίας στο βλέμμα της, ωστόσο συνεχής υπενθύμιση της απουσίας της , με σαρώνει καθημερινά σαν emotional tsunami. Θέλω να επαναφέρω τη βραδύτητα στη ζωη μου. Κάθε επόμενη μέρα μου είναι γεμάτη ένταση , το σώμα μου γίνεται πελάτης δογματικού οργασμού , η τρομερή επιδημία των ματιών , που όλα τα λένε αλλα κανείς δεν μπορεί να ακούσει τον άλλο μοιάζει με ξάγρυπνη άσκηση θανάτου. Αισθάνομαι full time παρατηρητής των δρώμενων , γραπώνομαι σαν ένας ακόμα φανατικός kite surfer στην post impact πολυμορφική ουλή των χειλιών μου, τα κρατάω έτσι σφιχτά , σαν να μελετώ τις άκυρες ευχετήριες κάρτες των ημερών. Διάβολε , στείλε μας κάποιο σημάδι , σε παρακαλώ...
ΥΓ: Δεν θυμάμαι αν είπα ευχαριστώ...
ΥΓ 2:Και πάλι με γυρόφερε η ρήση του Εμ. Ροίδη..''είχε προ αυτού χάρτην, κάλαμον , μελανοδοχείον και παν ότι χρειάζεται προς επίδειξιν της άμαθειας του''...