No 1

No1 : CHELSEA WOLFE  - Abyss

Seargent House

Πρωτα αφηνεις ημιτελεις παχεις μαυρες γραμμες με τον μαυρο μαρκαδορο πανω στο λευκο χαρτι. .Φτιαχνεις κυκλους , γωνιες , καμπυλες και συγκλισεις ευθειων . Και μετα παιρνεις  τρια τεσσερα αποσταγματα του κοκκινου , αυτο που αφηνει το μαυρο πιπερι πανω στο δερμα , αυτο που ανοιγει ενα αιχμηρο στιλετο , αυτο που δενει τους καρπους με τις χοντρες τις αλυσιδες. Οι μελαγχολικες, μεταλλικες γραφιδες της Chelsea Wolfe εχουν μια διαφανη μα σταμπωτη επαρκεια στη μουσικη τους αποτυπωση.Το ανεβοκατεβασμα των ηχων αντιλαλει στο σκοτεινο στομιο της Αβυσου  της δινοντας σε τραγουδια οπως το simple death και crazy love την φολκ  επηρρεια της  γλυκιας αιωνιας μεθης και σε αλλα οπως το iron Moon και το colour of blood την αγριωπη οψη νυχτερινης μουσικης που ψαχνει για πελατες ή θυματα με ατιθαση μανια . Θυμιζοντας μας το φετεινο  μακαβριο ταξιδι μας στην μετα- μεταπολιτευτικη ελλαδα ο δισκος της Αβυσσου παιρνει το στεμμα οχι μονο για την ευφραδεια των στιχων αλλα και για την ατρανταχτη απειλη που παραμενει για μερες και μηνες στα αυτια μας . Μια διαρκη σταση στη χωρα των Γκριζων Ημερων . 

No 2:  Courtney Barnett - Sometimes I Sit and Think , and Sometimes I Just Sit

No 3 :Kathryn Josef - Bones You Have Thrown Me 

And Blood I've Spilled

No 4 : Revolutionary Army of The Infant Jesus -

 Beauty Will Save The World 

 No 5 : Jacco Gardner - Hypnophobia

No 6 : Prurient - Frozen Niagara Falls 

No 7 :Anna Von Hausswolff - The Miraculous

No 8 : Karamika - Kramika 

No 9 : Sufjan Stevens - Carrie & Lowell 

No 10 : Chastity Belt - Time to Go Home 

Νο 11: Destroyer - Poison Season

No 12 :Noise Figures - Aphelion

No 13 :Deafheaven - New Bermuda

No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor

No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again

No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete

No 17 :Ane Brun - When I'm Free

No 18 :Noveller - Fantastic Planet

No 19 :Autobahn - Dissemble

No 20 :Helen - The Original Faces

No 2

No2 : COURTNEY BARNETT - Sometimes I Sit and Think , and Sometimes I Just Sit

Mom & Pop / Marathon Artists / Milk!

Ροκ ν ρολλ .

No 3

No3 : KATHRYN JOSEF  - Bones You Have Thrown Me And Blood I've Spilled


Hits The Fan

Τη στιγμη που γνωστες τραγουδιστριες παλευουν να κυκλοφορησουν ενα δισκο με εμπνευση , λυρισμο , περιεχομενο και αισθημα μια γυναικα απο το Aberdeen της  Σκωτιας διασπειρει ενα φυσικο μαγνητισμο στα πληκτρα του πιανου και απελευθερωνει μια κλιμακωτα αιθερια λαρυγγικη φωνη αποδρασης απο το βικτωριανο πλεγμα των ανθρωπινων βλεμματων που δειλιαζουν και ψευδονται.    Ηχογραφημενος στις γειτονιες της ανατολικης Γλασκωβης και βραβευμενος ως δισκος της χρονιας στη Σκωτια αυτος ο αναγλυφος οστικος χαρτης των αισθητικων πληγων  ματωνει σε καθε ακροαση και προσπαθει να τρυπωσει στις αμυνες των στιβαρων κι ακλονητων ανθρωπων. Αυτων που αρνουνται να παραδεχτουν το φευγαλεο των στιγμων και την αντηχηση των αδειων δωματιων . Εγω αναστεναξα , λυπηθηκα, θυμηθηκα κι υστερα αποδεχτηκα την οριστικη επιλογη . 

No 4 : Revolutionary Army of The Infant Jesus - Beauty                                             Will Save The World 

 No 5 : Jacco Gardner - Hypnophobia

No 6 : Prurient - Frozen Niagara Falls 

No 7 :Anna Von Hausswolff - The Miraculous

No 8 : Karamika - Kramika 

No 9 : Sufjan Stevens - Carrie & Lowell 

No 10 : Chastity Belt - Time to Go Home 

Νο 11: Destroyer - Poison Season

No 12 :Noise Figures - Aphelion

No 13 :Deafheaven - New Bermuda

No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor

No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again

No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete

No 17 :Ane Brun - When I'm Free

No 18 :Noveller - Fantastic Planet

No 19 :Autobahn - Dissemble

No 20 :Helen - The Original Faces

No 4

No4 : REVOLUTIONARY ARMY OF THE INFANT JESUS - Beauty Will Save The World

Occultation 

Μεσα στο απογειο του καλοκαιριου αναζητωντας αποδρασεις απο τη συντηξη του νου που μας επεβαλλε η βιαια πολιτικη παρενδυσια σκαλιζα το διαδικτυο απο ακρη σε ακρη για τις δικες μου αποφραδες διεξοδους. Οπως θα διαπιστωσετε στη συντομη συνεχεια, η πρωτη μου τετραδα εχει μια βαση φολκ που εκτεινεται στις σκοτεινες παρωνυχιδες του ιερατικου  gothic .Τοτε συναντησα την αναφορα για την επανεμφανιση των δυσκολοπροφερτων αρχικα Revolutionary Army Of The Infant Jesus . Mη εχοντας αξιολογη προσβαση στο διαδικτυο στις βραχωδεις ακτες της Ζακυνθου περιμενα την αστικη επιστροφη για τη συνεχεια . Κι οντως πρωτη μου προσεγγιση ηταν το αγαπημενο βιβλιο Looking For Europe /The History of Neofolk που με καλυψε τα τελευταια πεντε χρονια στην εποχικη ανοιξη του neofolk που γεμισε τις αδρανεις μου ωρες αλλα kai  τις συναυλιακες και κριτικες μου αναλυσεις στο site www.postwave.gr . Ετσι στην πρωτη μου εκπομπη της χρονιας στον Indiegroundradio τον Σεπτεμβριο  εκανα την παρουσιαση του συγκροτηματος και μια πρωτη εκπομπη του νεου δισκου. Δεν σας κουραζω με τη βιογραφια του συγκροτηματος απο το μεγαλο βρετανικο λιμανι και μητρα του συγχρονου ροκ. Απο τον Μπουνιουελ στον Ντοστογιεφσκι μεσα απο τη αιθερια μυσταγωγια και την ιστορικη καταγραφη ως νοτα και ως βιωματικο παραμυθι , οι RAIJ διατρανωνουν την εμμονη στο Ευρωπαικο υποσυνειδητο και περιβαλλουν τη μουσικη τους με τον υφολογικο μανδυα των Ορφικων .Καταγοητευμενος ,σας καλω να τους αποδεχτειτε .

                 No 5 : Jacco Gardner - Hypnophobia

No 6 : Prurient - Frozen Niagara Falls 

No 7 :Anna Von Hausswolff - The Miraculous 

No 8 : Karamika - Kramika 

No 9 : Sufjan Stevens - Carrie & Lowell 

No 10 : Chastity Belt - Time to Go Home 

Νο 11: Destroyer - Poison Season

No 12 :Noise Figures - Aphelion
No 13 :Deafheaven - New Bermuda
No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor
No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again
No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
No 17 :Ane Brun - When I'm Free
No 18 :Noveller - Fantastic Planet
No 19 :Autobahn - Dissemble
No 20 :Helen - The Original Faces

No 5

No5 : JACCO GARDNER - Hypnophobia

Polyvinyl 

Οι ριζες μου δεν ειναι τοσο βαθιες οσο νομιζα. Πανω σε ενα ολλανδικο χωραφι , πλαι σε ενα παραπηγμα που βαφτιστηκε μαγαζι των Σκιων και ειναι γεματο παλιομοδιτικα μηχανηματα  οπως το Optigan και το Mellotron που παραγουν ηχους βγαλμενους απο την πρωιμη μου ηλικια στεκει ενας μακρυμαλλης κληρονομος της γλυκιας κυβιστικης αναλυσης που ο Syd Barrett μοιρασε αφειδως αποδομωντας το μυαλο του. Εμεις τα παιδια του 71 , με την αναμνηση απο το γαλα του prog και την ξερη κορα του classic rock που ταισαν τα παιδικα μας παραμυθια και διαφεντεψαν τους φοβους των εφηβικων αλματων μας δεν μπορουμε παρα να αποσβολωθουμε στη χλωμη θωρρια του νεαρου Jacco. Τρελλαινομαι στην αντιληψη πως η εκρηξη που τοσο επιθυμω δεν ερχεται ποτε στη μουσικη του . Ειναι οτι πιο γηινο εχω διαλεξει στη φετεινη blogovision και με  κυριευει με τροπο ναρκοληπτικο. Αισθανομαι οτι αν μεσα σε μια διαδικασια υπνωσης μπορουσα να γραψω μουσικη , αυτος θα ηταν ο δρομος που θα ακολουθουσα.Και θα ηταν αδιακοπο, δαιδαλωδες κι αδιαμφησβητητα αναλαφρο. Που ειναι η λυτρωση της αλκολης ? Στη συνεχεια ...

 

No 6 : Prurient - Frozen Niagara Falls 

No 7 :Anna Von Hausswolff - The Miraculous 

No 8 : Karamika - Kramika 

No 9 : Sufjan Stevens - Carrie & Lowell 

No 10 : Chastity Belt - Time to Go Home 

Νο 11: Destroyer - Poison Season

No 12 :Noise Figures - Aphelion
No 13 :Deafheaven - New Bermuda
No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor
No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again
No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
No 17 :Ane Brun - When I'm Free
No 18 :Noveller - Fantastic Planet
No 19 :Autobahn - Dissemble
No 20 :Helen - The Original Faces

No 6

No6 : PRURIENT - Frozen Niagara Falls

Profound Lore

Ο μυθος του να χτιζεις γεφυρες.Ενας τιτλος ολογραμμα συγκινησεων , η πιο εκκωφαντικη κραυγη αληθειας που γνωρισα φετος με την εξαιρεση της Chelsea Wolfe. Αν εχεις δομησει ενα ρεον σχεδιο ζωης πανω στο ασταματητο νερο και διαπιστωσεις την υδρολυση ως ενα εκφυλιστικο φαινομενο τοτε το μονο που στεριωνει ειναι ο παγος των εσωτερικων σου αντιστασεων. Για καθε κραυγη που εβγαλα τα τελευταια 4-5 χρονια σε μια ζωη ανακατεμενη με πονο , αυτος ο μοναδικος δισκος του Dominique Fernow αποτυπωνει τις ουλες που αδιαταρακτα και γεωμετρικα με διαβρωσαν ως την Πυλη της Αντιληψης . 

No 7 :Anna Von Hausswolff - The Miraculous 

No 8 : Karamika - Kramika 

No 9 : Sufjan Stevens - Carrie & Lowell 

No 10 : Chastity Belt - Time to Go Home 

Νο 11: Destroyer - Poison Season

No 12 :Noise Figures - Aphelion
No 13 :Deafheaven - New Bermuda
No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor
No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again
No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
No 17 :Ane Brun - When I'm Free
No 18 :Noveller - Fantastic Planet
No 19 :Autobahn - Dissemble
No 20 :Helen - The Original Faces

Νο 7

No7 : ANNA VON HAUSSWOLFF - The Miraculous

City Slang / Other Music

Εδω και πολλα χρονια , στα αληθεια απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου  ειχα μια συνωμοτικη μα βαθυτατη αγαπη για τις μελωδιες που γεννιοντουσαν στο πεδιο της τελετουργιας. Ετσι αφοσιωθηκα στη νεοφολκ μουσικη , ετσι περπατησα στα βηματα εκαστοτε σκοτεινων ιστοριων και πνευματων αλλοκοτων. Και η επικληση της λατρευτικης δημιουργιας ειναι για μενα ρολος  , οδηγος , μια αναποδραστη αλήθεια. Η Αννα στην περιπτωση μας ειναι ενας ανθρωπος ταγμενος . Ζωωδης οπως η φυση τη γεννα , πλημμυριζει τα σωθικα της με ενταση και την ανασυνθετει μεσα απο παραδοσιακα οργανα , ακομα και αυτα τα γιγαντια πνευστα που δινουν στον ηχο θεικη ηχω. Καθως ο παλιος κοσμος ταραζει τα χωματα και τα νερα με ειδωλα θλιμμενα , εγω αγκαλιαζω το διπλο της βινυλιο και το γαμω διακορευοντας καθε οπη που μου προσφερει. 

No 8 : Karamika - Kramika 

No 9 : Sufjan Stevens - Carrie & Lowell 

No 10 : Chastity Belt - Time to Go Home 

Νο 11: Destroyer - Poison Season

No 12 :Noise Figures - Aphelion
No 13 :Deafheaven - New Bermuda
No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor
No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again
No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
No 17 :Ane Brun - When I'm Free
No 18 :Noveller - Fantastic Planet
No 19 :Autobahn - Dissemble
No 20 :Helen - The Original Faces

No 8

No8 : KARAMIKA - Karamika

ESP Institute

Το τεχνοκαπιταλιστικο πεδιο του ηχου στις μερες μας χρωματιζεται σπαρασσομενο απο το ιδρυτικο  μανιφεστο του πολεμοχαρους φουτουρισμου του Μαρινεττι και τις αντανακλασεις του new age EDM με την ταχυτητα του ηχου να αποτελει τον χρονοδιακοπτη , ισως και τον πυροκροτητη . Τα cyborgs χρησιμοποιουν την στρατηγικη της λουπας και επιβαλλουν ενα κεντρικο διαλεκτικο συντονιστη ως την μοναδα επικυριαρχο ενω στα σοκακια των εξωγηινων παρεμβολων η μελωδικη γλωσσα βλασταινει οργανικους ηχους  κι ορχηστρικες αφηγηματικες γραμμωσεις που κανουν την επιμεταλλωση των λαγνων , των σκεφτικων , των ανθρωπινων βλεμματων να νευουν επιτακτικα προς το παρον . Αυτη ειναι η θεωητικη  θεματικη που η μουσικη των George Thompson και Gordon Pohl ψυχαναλυτικα ντυνει ή γδυνει κατα περισταση. Για μερες με ηλιο ξεφρενο ή δελινα σε σκυθρωπες ανταυγειες κοιτωντας πισω απο το αθραυστο τζαμι .

No 9 : Sufjan Stevens - Carrie & Lowell 

No 10 : Chastity Belt - Time to Go Home 

Νο 11: Destroyer - Poison Season

No 12 :Noise Figures - Aphelion
No 13 :Deafheaven - New Bermuda
No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor
No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again
No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
No 17 :Ane Brun - When I'm Free
No 18 :Noveller - Fantastic Planet
No 19 :Autobahn - Dissemble
No 20 :Helen - The Original Faces

No 9

No9 : SUFJAN STEVENS - Carrie & Lowell 

Asthmatic Kitty

Η εποχη της ελπιδας  . Αυτα ειναι τα πεντε χρονια που μπηκε στη ζωη του μικρου Sufjan ο θετος πατερας του και μετεπειτα διευθυντης στο δικο του δισκογραφικο label. Πολλοι πλεον απο μας εχουμε μπει στον συναισθηματικο κοσμο που πλαθει με μελωδιες και αυτοβιογραφικους στιχους ο Sufjan Stevens . Σκεφτομουν πως τον εχω αδικησει , δυο φορες δεν τον περιελαβα στην καλυτερη εικοσαδα. Και το βλεπω προσωπικα γιατι αν κατι σου μενει σαν σημαδι απο την ακροαση των δισκων του ειναι η προσωπικη σχεση που δημιουργει με καθε ενα ακροατη . Βγαζοντας του τα συναισθηματα μιας ολακερης ζωης, τις στιγμες με ανθρωπους μοναδικους , τις αποχρωσεις των δραματων , το πλεγμα σχεσεων , το δακρυ αλλονων , τα αορατα πεδια της συναισθησης που μονο η μουσικη μπορει να ξεσπασει εκρηκτικα σε καθε σιωπηλο και ακινητο ανθρωπο , το ταξιδι σε ενα συμπαν που σχεδον ποτε δεν μπορει να μοιραστει αλλα εννοει και σημαδευει με το βλεμμα , το χαμογελο , τη χειρονομια .Ας πω οτι το Chicago ειναι ενα απο τα ελαχιστα τραγουδια που πλημμυριζουν τα  ματια μου δακρυα . Μιλαω σχεδον καθημερινα με ανθρωπους που πρωτογνωριζω , με αλλους που μοιραζομαι τη ζωη , τη δουλεια , τις αγωνιες και τα δυσκολα. Κι ειναι τοσα πολλα αυτα τα ακατανοητα , τα σχεδον απιστευτα ανθρωπινα γεγονοτα που μονο λυρικες ψυχες μπορουν να αποδωσουν σαν αναγεννησιακοι ζωγραφοι , σαν καταραμενοι ποιητες , σαν αρχιτεκτονες του χαους . Για ολους αυτους τους λογους ο Sufjan Stevens ειναι το δικο μου μπητλικο Number 9 . Και τον ευχαριστω γιαυτο.  

 

No 10 : Chastity Belt - Time to Go Home 

Νο 11: Destroyer - Poison Season
No 12 :Noise Figures - Aphelion
No 13 :Deafheaven - New Bermuda
No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor
No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again
No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
No 17 :Ane Brun - When I'm Free
No 18 :Noveller - Fantastic Planet
No 19 :Autobahn - Dissemble
No 20 :Helen - The Original Faces

No 10

No10 : CHASTITY BELT - Time To Go Home

Hardly Art

Να ειμαστε ειλικρινεις , οι Chastity Belt πρεπει να ειναι η επομενη συναυλια των Arte Fiasco μεσα στο 2016. Το time to go home σε παραγωγη του κιθαριστα των Wire Mathew Simms  , ειναι η σαρωτικη καταγραφη  των κοριτσιων του Σηατλ που δεν γνωρισαν ποτε το καταστροφικο ζευγαρι της οικογενειας Cobain αλλα αντιθετα μπαινοβγαινουν στη ζωη τους με την ιδια ευκολια που την προσφερουν απλοχερα σε καθε αντρα . Το κιθαριστικο generation XX( ειπαμε γυναικεια υποθεση)  west coast pop κρεσεντο τους ειναι μια οργασμικη χαμηλοτονη ακολουθια , οχι απο αυτες που γινονταν στην ερειπωμενη εκκλησια που ηχογραφηθηκε ο δισκος τους αλλα σε στεκια που οι ανθρωποι κοιτουν το μελλον τους μεσα απο ποτηρια μπυρας , φραχτες οικοπεδων και σταματημενων τιμονιων . Το ξεκινημα της πρωτης μου δεκαδας ειναι οσο lo fi του πρεπει και προσφορο στα πεινασμενα αντρικα μου ματια. 

        μεχρι τωρα η εικοσαδα γεμισε με τα ακολουθα 

Νο 11: Destroyer - Poison Season
No 12 :Noise Figures - Aphelion
No 13 :Deafheaven - New Bermuda
No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor
No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again
No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
No 17 :Ane Brun - When I'm Free
No 18 :Noveller - Fantastic Planet
No 19 :Autobahn - Dissemble
No 20 :Helen - The Original Faces

No 11

No11 : DESTROYER - Poison Season

Merge / Dead Oceans

Οι καλυτερες  γιορτες των Χριστουγεννων ειναι αυτες που οι Καταστροφες  ειναι τοσο δα μελωδικες .Το 2011 προβληματιστηκα πολυ αν θα ανεβαζα στην εικοσαδα το kaputt , κι αν τοτε εκανα τη λανθασμενη κινηση φετος δεν θα τον αφηνα απεξω. O Dan Bejar ειναι αδιαφιλονικητα ενας συνεπης νοσταλγος και ενας crooner επιβιωσης . Δεν πηρε ποτε μια ολοκληρη βραδια στα ακουσματα μου φετος , ομως καταφερε το ιδιαιτερο να τρυπωνει σε καθε ανοικεια συλλογη απο αυτες που ηχογραφουσα . Μεγαλη η χαρη του .

No 12

No12 : NOISE FIGURES - Aphelion 

Inner Ear Records

Οι διαφημιστικες παραπομπες , τα εξωφυλλα με δεος , οι ακουραστες επαναληψεις των γνωστων blog για καθε ειδους ουρανοκατεβατο ουρακοτανγκο που σαλπιζει τον νεο ηχο παντα μου προκαλουσαν πονοκεφαλο. Κοιτουσα τις γλυκαναλατες παρομοιωσεις και στοχαζομουνα πως η κληρονομια των δισκογραφικων τερατων εχει γεννησει μια μειονοτητα υπερφυσικων νανων που ψευδιζουν μουσικη. 

Καπου εκει τραβαμε γραμμη κι ερχομαστε στο Ροκ , την αληθινη μουσικη που πλαθεται απο ανθρωπινα παθη , κυλαει με ακαταπονητο ρυθμο σε χιλιομετρα περιοδειας σε ανωνυμα μερη με απολυτα ξεχωριστους ακροατες . Μουσικη που φτιαχνεται με πεισμα κι οχι δολο. Στιχους που φερνουν πιο κοντα την αυτογνωσια και το μεγεθος των στιγμων παρα ξοδευουν τη μελανη σε ξεκουρδιστη γομολαστιχα . Το διδυμο του Σταμου και του Γιωργου  μας κερναει μουσικη χρονια τωρα , μεσα  και απο αλλα σχηματα , μεσα απο συναλλαγες αξιας , αξια ιδρωτα , κομπων στα δαχτυλα και νυχτερινης πορειας στα γενομενα . Αυτος ο δευτερος δισκος τους εχει φτιαχτει καλοτεχνα , ειναι επιλογη κι οχι αγγαρεια , ειναι το δωσιμο κι οχι το παρσιμο , ειναι το μελλον που δινει φως και βημα στο παρον . Μια προσεγμενη δουλεια , μια εξαιρετικη ηχογραφηση , μια αστειρευτη μαγεια . Καταπονηστε τους , αντεχουν !!!

No 13

No13 : DEAFHEAVEN - New Bermuda 

Anti

Τα επομενα τρια αλμπουμ στη βαθμονομηση θα ειναι και τα τρια δυνατα , ενεργα κι απολυτα . Πρωτο στεκει αυτο εδω το περιπετειωδες φλεμμα των Deafheaven  κι οσο κι αν αποκλειω εδω και χρονια το death metal απο την αισθητικη μου απλα εδω το καρφωνω αναιμακτα . Post rock αναμικτο με αιθερια μελωδια , shoegaze με αυτια γαιδαρου να αντεχει τις αποκοτιες των κιθαρων , ολος ο δισκος ειναι μια πραγματικη απολαυση που απαιτει την συμμετοχη στο γλεντι των ακουστικων μας πονων. 

No 14

No14 : MARILYN MANSON - The Pale Emperor

Cooking Vinyl 

O Marilyn Manson εν ετει 2015 ειναι και παραμενει ο πιο ευ-δαιμονικος και αλλοφρων καθρεφτης μας , η περισσοτερη αναγλυφη αποτυπωση και κραυγη των ουσιαστικων κοινωνικων μας φρονηματων . Αν και ποτε δεν ευλογηθηκε απο τις θρησκοληπτες αμερικανικες φωνες που τον κοστολογουσαν ως το υπερογκο εξοδο της φρικης  , παντοτε λιγα βηματα πιο πισω απο το βημα της σαρωτικης μετατροπης ο Manson  σε αυτο τον φετεινο του δισκο απλοποιει τις φορμες του συγχρονου ροκ , κηλιδωνει με πλεχτες boogie  κοτσιδες τo αναρχοgoth ριχταρι του και τιτλοποιει με φρασεις κλειδια τις επωδυνες πραξεις της καθημερινοτητας . Απο το ρεαλιστικα επωδυνο  ''we got guns ''  μαντρα του εναρκτηριου Killing Strangers ως την λυρικη μεταστροφη του ραδιο-φονικου γλυστρηματος στις ροδες της μηχανης του  Billy Idol στο Mephistopheles of Los Angeles και μεχρι το τελος του δισκου ο Manson στεκει κινουμενος ως την Καλαμον επι ερημου ελαστικος στις επιμειξειες ς και ανενδοτος στις σκληροπυρηνικες εκδοχες του φιλμικου μελλοντος μας. 

Σαφως ταιριαζει να μπει στη δεκαδα αλλα ποιος τηρει αξιολογικη σειρα οταν διαλεγει τα διαμαντια του ?

No 15

No15 : POND - Man It Feels Like Space Again 

Caroline

Μετα απο τοσα χρονια οι Pond παραμενουν το πιο επιτυχημενο μου ηχοremote control . Εκεινο το  μοχθηρο βραδυ που πλαγιασαν μαζι ο Frank Zappa με τον Ariel Pink ακουγοντας τα ακυκλοφορητα τραγουδια των Air Supply και αρχισαν να ιδρωνουν το glam 69 τους  περιγραφοντας ο ενας στον αλλο παγοδρομιες σε γεματα ηχω ballrooms ενω ο Marc Bolan θωπευε καθε σωματικη κραυγη που φθοριζαν οι χορδες τους , εκεινο το βραδυ σκεφτηκα οτι τα b movies μπορουν να εχουν τεχνικολορ χρωμα κι ωτικα εφφε. 

No 16

No16 :ONEOHTRIX POINT NEVER : Garden of Delete

Warp

Η δυναμη της μουσικης του Daniel Lopatin δεν κρυβεται αλλα ακροβολιζεται στις τεσσερις γωνιες μιας ασπρομαυρης τηλεοπτικης οθονης . Ακουγωντας το μεταφυσικο EDM του garden of delete βασισμενο σε μια δυστοπικη συσχετιση εξωγηινου και υποκειμενου στο δυαδικο συστημα χαιρομαι που προλαβα να ζησω το ξετυλιγμα της ηλεκτρονικη μουσικης αλυσιδας πριν μεταφραστει σε ενα συμπεριφορικο  μουσικο κινημα που βριθει μεταλλαξεων . Η καθαροτητα του ηχου συμπλεει σαν σε sci fi  Β movie με το πληρωμα αναταραξεων αισθησεων και ενιοτε τρομακτικων ροοων και ο βηματισμος του κυκλοθυμικου εξωγηινου Εζρα μας εντασσει σε ενα αυτιστικο κελυφος αναγνωσεων του κοσμου. Οχι με την παθολογικη του υφη αλλα με την ρηξικελευθη αναλυση του αγνωστου σε μας νευρολογικου αντικτυπου του ηχου στον τυμπανικο πυρηνα μας . Καθε ακροαση του δισκου με κανει να φανταζομαι χρωματα . Κι η ψυχεδελεια απεχει ακομα αιωνες μακρυα , μπρος ή πισω αδυνατον να πω. 

No 17

No17 : ANE BRUN - When I'm Free

Universal Music LLC

 Μια συνηθισμενη εκδοχη του σκανδιναυικου ονειρου ειναι η αφιξη στο καλλιτεχνικο στερεωμα της Στοκχολμης . Για ενα κοριτσι που εγκατελειψε το μιζερο αστικο  νορβηγικο περιβαλλον μιας ακομα σκυθρωπης νουβελας του Γιο Νεσμπο η επαφη με την ανοιχτη πολιτισμικη διασταση των χαμηλων γεωγραφικων οριζοντων  της μητροπολης της Σουηδιας κλιμακωσε την φυσικη ωριμοτητα με οργιαστικη και καλοδομημενη προσδση στο φολκ τραγουδι . Η φωνη της εχει ανοιγματα που θυμιζουν Λιζ Φρεηζερ  και δινει σε καθε χωρο που αρθρωνει υποσταση αλλα και ρυθμικο σχεδον σπιριτσουαλ χαρακτηρα  , πολιτογραφωντας την στο διεθνες κινημα της παγκοσμιοποιημενης μουσικης . Ο πιο αρτιος δισκος της ως τωρα τη φερνει μετα βεβαιοτητας στην δικη μου εικοσαδα .