Saturday, December 12, 2015

No 9

No9 : SUFJAN STEVENS - Carrie & Lowell 

Asthmatic Kitty


Η εποχη της ελπιδας  . Αυτα ειναι τα πεντε χρονια που μπηκε στη ζωη του μικρου Sufjan ο θετος πατερας του και μετεπειτα διευθυντης στο δικο του δισκογραφικο label. Πολλοι πλεον απο μας εχουμε μπει στον συναισθηματικο κοσμο που πλαθει με μελωδιες και αυτοβιογραφικους στιχους ο Sufjan Stevens . Σκεφτομουν πως τον εχω αδικησει , δυο φορες δεν τον περιελαβα στην καλυτερη εικοσαδα. Και το βλεπω προσωπικα γιατι αν κατι σου μενει σαν σημαδι απο την ακροαση των δισκων του ειναι η προσωπικη σχεση που δημιουργει με καθε ενα ακροατη . Βγαζοντας του τα συναισθηματα μιας ολακερης ζωης, τις στιγμες με ανθρωπους μοναδικους , τις αποχρωσεις των δραματων , το πλεγμα σχεσεων , το δακρυ αλλονων , τα αορατα πεδια της συναισθησης που μονο η μουσικη μπορει να ξεσπασει εκρηκτικα σε καθε σιωπηλο και ακινητο ανθρωπο , το ταξιδι σε ενα συμπαν που σχεδον ποτε δεν μπορει να μοιραστει αλλα εννοει και σημαδευει με το βλεμμα , το χαμογελο , τη χειρονομια .Ας πω οτι το Chicago ειναι ενα απο τα ελαχιστα τραγουδια που πλημμυριζουν τα  ματια μου δακρυα . Μιλαω σχεδον καθημερινα με ανθρωπους που πρωτογνωριζω , με αλλους που μοιραζομαι τη ζωη , τη δουλεια , τις αγωνιες και τα δυσκολα. Κι ειναι τοσα πολλα αυτα τα ακατανοητα , τα σχεδον απιστευτα ανθρωπινα γεγονοτα που μονο λυρικες ψυχες μπορουν να αποδωσουν σαν αναγεννησιακοι ζωγραφοι , σαν καταραμενοι ποιητες , σαν αρχιτεκτονες του χαους . Για ολους αυτους τους λογους ο Sufjan Stevens ειναι το δικο μου μπητλικο Number 9 . Και τον ευχαριστω γιαυτο.  


 


No 10 : Chastity Belt - Time to Go Home 
Νο 11: Destroyer - Poison Season
No 12 :Noise Figures - Aphelion
No 13 :Deafheaven - New Bermuda
No 14 :Marilyn Manson - The Pale Emperor
No 15 :Pond - Man it Feels Like Space Again
No 16 :Oneohtrix Point Never - Garden of Delete
No 17 :Ane Brun - When I'm Free
No 18 :Noveller - Fantastic Planet
No 19 :Autobahn - Dissemble
No 20 :Helen - The Original Faces




0 Comments:

Post a Comment

<< Home